به گزارش کرمان ساکر، بازیکنی که ۲۶ سال از عمر خود را با پیراهن گل گهر ( از مدرسه فوتبال گل گهر تا امروز ) در چمن عرق ریخته بود و وفادارترین بازیکن تاریخ فوتبال سیرجان به یک پیراهن شناخته می شد امروز که تیمش سر از لیگ برتر درآورده او را نمی خواهند.

صحبت از حمزه مظفری است ، پسر ۱۰ ساله مکی آباد وقتی اولین بار با پای پیاده مسیر مکی آباد تا زمین خاکی گل گهر را برای رفتن به مدرسه فوتبال گل گهر طی می کرد شاید کسی جز خودش باور نداشت این مسیر برای او ۲۶ سال طول بکشد و در آخر و  در روزی که او باید با بازوبند کاپیتانی جلوتر از همه بازیکنانی که در این سالها نبوده اند به عنوان نفر اول وارد چمن شود اما باید خانه نشین شود و اخبار تیمش را از کانال های تلگرامی و رسانه ها دنبال کند.

حمزه مظفری که الفبای فوتبال را زیر نظر مرحوم ناظم گنجاپور آموخته بود و در مسابقات آموزشگاهی شهرستان شاگرد احمد زیدآبادی بود رفته رفته به تیم جوانان گل گهر راه یافت و فوتبالش را زیر نظر علی تبریزی و سپس در بزرگسالان زیر نظر منصور نظریه، قاسم شهبا، فرشاد پیوس، مهدی محمدی، مهدی نامجو مطلق و وینکو بگوویچ و خیلی از مربیان ادامه داد.

تاریخچه حضور حمزه در تیم گل گهر به پیش از تاسیس رسمی باشگاه گل گهر باز میگردد. زمانی که باشگاه گل گهر به صورت رسمی تاسیس نشده بود حمزه در چمن پا به توپ بود. خیلی از مدیران در این سالها آمدند و رفتند اما این حمزه بود که ماند و ماند و ماند تا با لباس محبوبش همه پله ها را طی کند و سرانجام در ۱۰ اردیبهشت ۹۸ کاپ قهرمانی لیگ دسته اول را بالا ببرد و گل گهر را در لیگ برتر تحویل از راه رسیده ها بدهد.

حمزه زمانی وفاداری اش را به تیم شهرش ثابت کرد که در باشگاه گل گهر خبری از پول آنچنانی نبود؛ نه پرواز بود ، نه هتل ، نه پول و نه امکانات! هر چه بود وفاداری و غیرت بود و قراردادهای سفیدی که در تمامی سالها امضا کرد و در هر شرایطی تیم را به جلو هدایت میکرد. او در مقطعی حتی از سپاهان اصفهان هم پیشنهاد داشت و نرفت و وفاداری اش را به فوتبال سیرجان ثابت کرد. داود فرزامی فر، وحید ایران نژاد، حسن کشاورز، رادفر و... آمدند و رفتند و حمزه ماند...

حالا هم همین است، داستان فرقی نکرده ، جواهری و بدخشان هم به عنوان مدیر روزی خواهند رفت اما نام حمزه است که به عنوان نماد وفاداری به پیراهن گل گهر در تاریخ این باشگاه ثبت شده است و ای کاش کمی مهربانانه تر با او و  سرمایه هایمان برخورد میکردیم. بارها و بارها هر جا نام فوتبال سیرجان را آورده ام یکی از نام هایی که علاقه مندان به فوتبال در ایران برایم آورده اند نام " حمزه مظفری" بوده و روا نیست چنین قدرنشناسانه و با کم لطفی و در سکوت خبری او را از تیمش کنار بگذاریم.

یک خداحافظی باشکوه با لباس گل گهر و در یک روز فوتبالی خوب آن هم در لیگ برتر حداقل کار بود که "باید" برای حمزه فوتبال سیرجان انجام میدادم. کاری که نه سخت بود و نه ناممکن؛ قدر دانی از حمزه مظفری قدردانی از یک بازیکن نیست؛ قدردانی از حمزه قدردانی از سالها زحمت و وفاداری یک بازیکن از تیمش است و حمایت از سرمایه های بومی یک شهر. حمزه جان شرمنده ایم...

امین شول