به گزارش کرمان ساکر، حسن هابیلی یکی از مربیان نام آشنای فوتسال استان کرمان است و سال های متمادی را در مربیگری فوتسال و به کشف استعدادهای سالنی باز مشغول بوده است. هابیلی که در سال 84 از فوتبال کناره گیری کرد، با تغییر کوچک سبک فعالیت خود به مربیگری در فوتسال روی آورد و حالا یکی از مربیان موفق و پرافتخار فوتسال کرمان است که در گفتگوی عیدانه با کرمان ساکر، توضیحات بیشتری نیز داده که در ادامه آن ها را می خوانید.

با حرف زور حذف شدیم!

از هابیلی در ابتدا در مورد بهترین و بدترین اتفاقی که در سال 97 برایش رخ داده، سوال شد که این مربی آکادمیک فوتسالی با تبریک سال جدید و آرزوی موفقیت برای مردم کرمان و ایران گفت: سال سختی بود و خیلی در ورزش اذیت شدیم. امیدوارم سختی های 97 زمینه ساز موفقیت در سال جدید باشند. قهرمانی با تیم بزرگسالان آژانس کبوتران حرم در استان و صعود به لیگ مناطق کشوری بهترین اتفاق برای من در سال گذشته بود. بدترین اتفاق نیز به حذف ناعادلانه تیم جوانان کمیل کریمان از مسابقات کشوری مربوط می شود که زحمات زیادی به همراه آقای عطایی برای این تیم کشیدیم اما آقای سلیمانی (دبیر پیشین کمیته فوتسال فدراسیون) 48 ساعت به مسابقات زنگ زدند و گفتند نمی توانید وارد مسابقات شوید؛ مسئله ای را مطرح کردند که زور بود! ما سال گذشته در لیگ شرکت کرده بودیم؛ امسال امتیاز را به کاشان فروختیم اما در مباهی نامه قید شده بود اگر پول تا تاریخ مقرر پرداخت نشود، فروش امتیاز منتفی می شود. حتی مکاتبات را با فدراسیون انجام داده بودیم اما متاسفانه به تیم ما اجازه ورود به مسابقات ندادند. ای کاش هیات فوتبال استان به ما کمک می کرد؛ حتی به دفتر دکتر زاهدی هم نامه نوشتیم. کاش پیگیری صورت می گرفت چون بچه ها خیلی زحمت کشیدند و در آستانه بازی ها صبح و بعدازظهر تمرین می کردند و با این اتفاق، فوتسال را کنار گذاشتند!

دکتر گفت با پایت چکار کرده ای

وی در مورد خداحافظی اش از فوتبال در سال 84 گفت: شرایط روزگار اینطور شد و من متاسفانه به خاطر پارگی رباط صلیبی فوتبال را کنار گذاشتم. دو سال با رباط پاره بازی کردم و زمانی که برای جراحی به پزشک مراجعه کردم، گفت با این پا چکار کرده ای و چه به روزش آورده ای. اواخر دوران فوتبالم مربیگری را شروع کردم و به لطف آقای علی ایرانمنش از مدرسه زغالسنگ شروع کردم. وقتی رباط پاره کردم به سمت فوتسال آمدم اما بعد از 17 سال به فوتبال رفتم و بعدها فهمیدم که اشتباه بود؛ فکر می کنم روحیات من به فوتبال نمی خورد و با شرایط فنی و اخلاقی در فوتسال بهتر جور می شوم.

قهرمان ایران شدیم اما پول نبود

این مربی موفق فوتسال در پاسخ به اینکه آیا به فکر می کند در سال های اخیر به حقش رسیده یا خیر اظهار داشت: اگر نگذارند پای تعریف از خود، واقعا به حق خودم نرسیدم و می توان گفت تنها مربی هستم که فقط شغلش مربیگری است. در کلاس های زیادی شرکت کردم و هر زمان که کلاس برگزار می شد اولین نفر بودم که در کلاس حضور داشت و می خواستم به دانشم اضافه شود. مدرک سطح یک آسیا را دارم و به دنبال کسب سطح دو نیز هستم. فکر می کنم در این چند سا در رده های سنی زحمت کشیده ام اما حمایتی از من در هفته فوتبال گذشته نشد و افرادی برای فوتسال تصمیم گیری می کردند که اهمیتی به فوتسال نمی دادند. هیچ کدام از مربیان به اندازه من مقام ندارند و پر افتخارترین مربی استان هستم. در بندرعباس در لیگ دو مربیگری کرده ام و اولین مربی ای بودم که به تیم های خارج از استان کرمان رفت. نیم فصل رفتم و تیم آخر جدول بود و به عنوان تیم سوم گروه و فقط به خاطر 2 امتیاز به لیگ یک صعود نکردیم. مدیرعامل باشگاه پیشنهاد داد با تیم جوانان در لیگ کشوری شرکت کنیم. 6 بازیکن از فوتسالیست های کرمانی را همراه با خودم به بندرعباس بردم. بازی ها در سال 93 به صورت مجتمعی و با 64 تیم در رشت انجام می شد و با تیم یاران جوان بندرعباس قهرمان شدیم. این قهرمانی برای مدیرعامل باشگاه خیلی راضی کننده بود و گفت می خواهم در لیگ یک سهمیه بخرم اما در ادامه چون خصوصی بود، نتوانست حمایت مالی اش را ادامه دهد.

فولاد بردسیر مشکل فوتسال کرمان را نشان داد

هابیلی در پاسخ به بزرگترین مشکل فوتسال استان در سال های اخیر که باعث شده ماندگاری فوتسال در یک سطحی به دور از شرایط ایده آل گفت: ابتدا باید به فولاد بردسیر بابت صعوشان به لیگ یک به سرمربی و مدیرعامل باشگاه تبریک بگویم. صعود فولاد بردسیر نشان داد که نبود حمایت از سوی اسپانسر بزرگترین مشکل فوتسال استان کرمان بوده؛ مشکل دیگر نیز بیشتر به مربیان مربوط می شود که برخی دانش کافی ندارند و بچه ها را زیر نظر می گیرند و هدفشان درآمدزایی است. فقط دو سه باشگاه به صورت آکادمیک و خوب تیمداری می کنند و زحمت می کشند اما دیده نمی شوند.

حسرت من نداشتن پدر بوده است

هابیلی بزرگترین حسرت در طول زندگی اش را به فقدان پدر از دوران بچگی عنوان می کند و می گوید: از دورام بچگی پدرم را از دست دادم . هرچند که دست مادرم را می بوسم که نگذاشت کمبودی احساس کنیم. همچنین با داشتن همسر و فرزندان خوب هم کمبودی احساس نکردم.

ای کاش می توانستم بیشتر از فوتبال لذت ببرم

بزرگترین حسرت من در دوران ورزشی این بود که خیلی زود مجبور به خداحافظی از فوتبال شدم. در زمان خودم از خوب ها بودم و در مس هم بازی کردم و ای کاش می توانستم بیشتر بازی می کردم و لذت می بردم.

و در پایان پاسخ های حسن هابیلی به سوالات کوتاه:

حسین هابیلی؟ فوتسال

شماره 17؟ عشق

فوتسال کرمان؟ امید به پیشرفت

کمیل کریمان: سالی خوب در 98