سرمایه گذاری در ورزش بانوان برای باشگاه‌های فعال در ورزش ایران هرگز یک اولویت نبوده است. به جز چند استثنا، اغلب باشگاه‌های فعال در ورزش بانوان به تیمداری در ورزش بانوان به عنوان یک اولویت نگاه نمی‌کنند و آن را چیزی شبیه به تکمیل کلکسیون فعالیت‌های باشگاه داری خود می‌دانند.

به عبارت دیگر، پس از تخصیص بودجه برای ورزش مردان در بیشتر باشگاه‌ها، باقی مانده بودجه صرف ورزش زنان شده است. در باشگاه‌هایی نیز که تنها در ورزش زنان فعالیت دارند کاهش منابع مالی می‌تواند خبر بدی برای ادامه حیات تیم‌ها باشد.

در سال ۹۸ به تبع وضعیت اقتصادی نابسامان در ۶ ماهه دوم سال ۹۷، شرایط مالی در کشور چه در بخش دولتی و چه در بخش خصوصی تنگناهای تازه ای در پیش خواهد داشت. این احتمال قوی وجود دارد که در پایان بهار امسال و با بسته شدن پرونده لیگ‌های کاراته، فوتبال و اسکواش ۹۷ و ورود ورزش زنان به بازه زمانی لیگ‌های ۹۸، شرایط اقتصادی بر نحوه فعالیت تیم‌هایی که در لیگ ۹۷ تیمداری کرده اند اثر واضحی بگذارد.

بخشی از اعتبار ورزش زنان از حمایت‌های دولتی (نظیر وزارت نفت و شرکت‌های زیر مجموعه) و بخش عمده ای از پشتیبانی بخش خصوصی تامین می‌شود. نگرانی اصلی این است که در بخش دولتی، درآمدهای دولت کاهش یافته و در این شرایط دیوار ورزش از همه دیوارها برای کاهش منابع مالی – یا حتی قطع آن- کوتاه‌تر است و دیوار ورزش بانوان از آن هم کوتاه‌تر.

در نتیجه این فرآیند، بدترین اتفاق ممکن در سال ۹۸ ممکن است این باشد که لیگ‌ها بخش مهمی از باشگاه‌های سرمایه گذار خود را از دست بدهند و از سوی دیگر هزینه ورزش برای دختران ورزشکار افزایش یابد اما درآمد آن‌ها – که به طور عمده مبلغ کمی است – به حداقل برسد. این وضعیت تاثیر خود را در تیم‌های ملی و روند حفظ قهرمانان نشان خواهد داد و حتی این احتمال وجود دارد که برخی از حرفه ای ها را از ورزش دور کند یا به خانه بفرستد.

راهکار در این شرایط چیست؟ توان تغییر در اصل قضیه وجود ندارد و شرایط فعلی، واقعیت اقتصادی ایران است. در این وضعیت، باشگاه‌ها باید هزینه‌های خود را به طور جدی کاهش دهند – و نه این که تیمداری را رها کنند – و این ریاضت اقتصادی باید از سوی مربیان و ورزشکاران نیز در پیش گرفته شود. این یک حقیقت است که همه ما بخشی از یک کاروان در حال حرکت از مسیری باریک و پرخطر هستیم و گذر از بحران، خواه یا ناخواه بر عهده تمامی اعضای این کاروان است.

دولت در پرداخت پاداش مدال آوران بازی‌های آسیایی و پا را آسیایی جاکارتا مشکل دارد و علاوه بر این در راه المپیک توکیو، روند آماده سازی و کسب سهمیه نیز نیازمند پول است. پولی که برای تخصیص به ورزش، هست اما از همیشه کمتر است و این واقعیتی است که باید آن را بپذیریم. ما در حساس‌ترین “برهه حساس کنونی” که همیشه از آن حرف می زنیم، قرار داریم.