به گزارش کرمان ساکر؛ اینستاگرام به شکل اعجاب آوری بر زندگی عموم مردم چنبره زده است. نامحسوس، با ویترینی زیبا، گاهی مفید و موثر و گاهی خطرناک. در میان خانواده ورزش زنان، اینستاگرام ابزاری غیر رسمی برای دیده شدن نزد مخاطبان است.

در نمایش پر زرق و برق فالوور و لایک، تبلیغات در اینستاگرام وسیله ارتزاق برخی از ورزشکاران است که به خودی خود، منطقی است و روشی برای کسب درآمد. کسی کسب درآمد از فضای شبکه‌های اجتماعی را نفی نمی‌کند. چه بسا برای ورزش زنان که همیشه درگیر مشکل مالی بوده، این یک روش مناسب برای پوشش خلاها است.

مشکل زمانی بروز پیدا می‌کند که وارد جریان نحوه انتشار تبلیغات می‌شویم: نمایش با هر پوششی و ظاهری و هر محتوایی و در هم نوردیدن همه مرزها. مرزهایی که تا دیروز شخصیت ورزشکار را می‌ساختند و امروز از او یک چهره تجاری ساخته‌اند.

اجازه دهید صریح باشم: این شمایید که انتخاب می کنید از شما چه چهره‌ای بر جا بماند. برای اینکه قسمت طنز قضیه را روشن کنم یک مثال می آورم: سارا خوش جمال فکری اولین المپین تکواندو ایران (در ۲۰۰۸ پکن) است که ۲ سال بعد هم در بازی‌های آسیایی مدال آورده.

او در اینستاگرام کاملاً ناشناس است. او تعداد مخاطب کمی و میزان احترام بسیار زیادی دارد. همزمان یک ورزشکار دیگر که رنگ تیم ملی را هم ندیده و شبیه یک مدل رفتار می‌کند تا یک ورزشکار، حدود ۱۳۰ هزار فالوور عددی دارد و یک شرکت بزرگ هم به او سفارش تبلیغ ویدئویی محصولات داده است.

آنچه در فضای اجتماعی بروز می‌دهیم انعکاسی است از آنچه در خانواده آموخته‌ایم و در زندگی اجتماعی یاد گرفته‌ایم. اینستاگرام معیاری است برای تشخیص سره از ناسره.همچنین برندهای تجاری که فقط قیافه “مسئولیت اجتماعی” به خود می گیرند اما اولویت آنها هم لایک و فالوور است.

در این کارگاه روانشناسی بزرگ، حالا می‌توانیم تصمیم بگیریم که ذهن زیبا از آن چه کسانی است. اینستاگرام حالا وسیله اندازه گیری است. ابزاری برای جذب و دفع احترام. از حالا تا سال‌های دور که شاید دیگر اینستاگرامی وجود نداشته باشد.

حامد اسماعیلی