به گزارش کرمان ساکر، غم و اندوه در باشگاه مس کرمان طبیعی ترین حس و حالی است که موجب می‌شود مسی‌ها پی پرده تر از روزهای گذشته بشوند و حسابی شکل صعود آلومینیوم را به چالش بکشند و خود را مستحق حضور در لیگ برتر بدانند. مس که یک گل با صعود به لیگ برتر فاصله داشت، بعد از ناکامی بزرگ خود جملات پر از ابهامی را منتشر کرد. مسی‌ها معتقدند صعود آلومینیوم با پول و تحرکات پشت پرده حاصل شده است و اینچنین به صعود تیم خطیبی تاخته شد:

«هر زمان خواستید درد را لمس کنید به تیمی نگاه کنید که فقط یک گل با خوشبختی فاصله داشت... یک گلی که فرقش بهار و خزان امید بود و حسرتی که بازهم دست نوارش بر سر غمزده هایی میکشد که حقشان در شادی بیشتر از این بود...

حقشان بیشتر بود چراکه سالم جنگیدند و هدفشان رسیدن از راه سلامت به مقصد بود... همین گلی که امروز آینه دق آن ها می شود دقیقا همان گلی است که در اراک برایش خشکاندند...

این گلی که امروز برای مس نروئید به لطف سوت هایی بود که پنالتی ناحق برای دیگران گرفت و تفاوت این یک گل به لطف بازی مشکوک بازیکنانی که برابر مس سر گذاشتند و برابر تیم های دیگر وا دادند تا همه این زشتی ها در نهایت همان یک گلی شود که برای دیگران حکم بهار زد و برای مس حکم خزان...

البته که مس خود را شماتت می کند چراکه فوتبال گله مند از این تیم است که چرا با همه نااهلی ها...با همه زدوبندها و همه زشتی هایی که دست به دست هم داد تا مس را زودتر پائین بکشد اما این تیم خود به دست خود فرصت لبخند را از روی فوتبال پاک گرفت و فرصت هلهله شادی را به تفکری داد که با زشتی، به مقصد میانبر می زنند....

البته که مس بلد نبود بازیکنان حریف را با رقم و عدد و سکه برابر خود شل و برابر رقیب قوی کند...البته که مس بلد نبود در زمین خودش را زمین بزند و از داور پنالتی هدیه بگیرد....البته که مس بلد نبود  برای شهر دیگر پروژکتور بفرستد تا برای موفقیت خود، در کار دیگران مانع درست کند...و البته که مس بلد نبود با ارتباطات خاص برای موفقیتش امتیاز جمع کند...

مس قصد داشت با بازوی خودش و شرافتی که داشت به موفقیت برسد و شاید اشتباه عمده اش در رقابت با ذات هایی که نمی توانند سلامت باشند همین بود...

مس با یک گل کم آورد و این گل را هم خود از کیسه داد...مس از خودش ناراحت است که نتواست ثابت کند همیشه زحمت و سلامت نتیجه می بخشد... چون اصولا اینجا بی راهه ها به مقصد خود ساده می رسند اما مسیر جادست که همواره به بن بست می رسد...»