به گزارش کرمان ساکر؛ هر هفته از لیگ برتر فوتبال بانوان که می گذرد یک یا چند نتیجه یک طرفه و ویرانگر در تابلوی نتایج خودنمایی می کند. در پیروزی ۷ بر صفر یک تیم بر دیگری، حتی بازیکنان تیم برنده هم آن طور که باید خوشحال نیستند. آن ها هم دوست دارند از پیروزی در جنگ های برابر لذت ببرند.

لیگ برتر فوتبال بانوان یک مثال مناسب برای وضعیت اجتماعی در ایران است. بخشی متعلق به مایه دارها و نظام سرمایه داری و بخشی متعلق به بی پول هایی که هستند چون دوست دارند که باشند و گاهی دوست داشتن کافی نیست.

شهرداری بم، شهرداری سیرجان، سپاهان و آذرخش کردستان با اوضاع مالی مناسب، طبقه متمولین لیگ را تشکیل می دهد. سپس نوبت به معمولی ها می رسد و در نهایت، گروهی در پایین هرم قرار دارند.

صرف نظر از این که در این باشگاه چقدر و چطور هزینه می شود و این باشگاه ها تا چه اندازه به ساختار و چشم انداز کاری خود اهمیت می دهند، موضوع اصلی این است که این شکاف طبقاتی در نبرد یک تیم بسیار قوی و یک تیم بسیار ضعیف خود را به نحو زشنی نشان می دهد.

دیدار زاگرس شیراز و شهرداری سیرجان در لیگ فوتبال بانوان 4 لیگ برتر فوتبال بانوان و جنگ های نابرابر | کسی از نبردهای یک طرفه لذت نمی برد

تصور کنید مخاطب ورزشی و ناآشنا به فضای لیگ برتر فوتبال بانوان، نتایج یکی از هفته های لیگ را می بیند و زمانی که پیروزی های یک طرفه را مشاهده می کند به طور ناخودآگاه این حس در او ایجاد می شود که سطح فنی لیگی که در آن یک تیم از تیم مقابل ۸ گل می خورد قابل اعتنا نیست. این تفکر منفی، ضربه بر حیثیت لیگ، تیم ها، بازیکنان، مربیان، داوران و حتی ماست که در باب فوتبال بانوان قلمفرسایی می کنیم.

راه حل چیست؟ ممکن است کاهش تیم های حاضر در لیگ بتواند بر کیفیت لیگ اثر مثبت بگذارد. برای مثال لیگ ۸ تیمی نسبت به لیگی که تیم های آن دو رقمی هستند تیم های قدرتمند بیشتری دارد و در عین حال به توسعه لیگ دسته اول که مکانی برای تجمع تیم های ضعیف تر است کمک می کند.

با لیگ ۱۲ تیمه قصد داریم به چه کسی فخر بفروشیم؟ به رقبای قدرتمند آسیایی که به ایران به چشم کشوری که نمی تواند در مرحله نهایی جام ملت ها حاضر باشد، نگاه می کنند؟

این یک معادله ساده است. لیگ با تیم های زیاد و کیفیت پایین کمکی به رشد فوتبال ما نمی کند و تنها هزینه آفرین و عاملی برای مورد تمسخر واقع شدن در بازی های یک طرفه است.